Τενοντίτιδα, ονομάζουμε την φλεγμονή των τενόντων του μυοσκελετικού συστήματος του ανθρώπου. Είναι μια συχνή και επώδυνη πάθηση που προκαλεί μεγάλη μείωση της κινητικότητας και της ισχύος των μυών, κάτι που αφαιρεί την ικανότητα από τον ασθενή να επιτελέσει τις καθημερινές του δραστηριότητες.
Όταν ένας μυς συσπάται, μεταφέρει ενέργεια σε ένα οστό για να προκαλέσει την κίνησή του. Η πιο συχνή αιτία τενοντίτιδας είναι η υπερδραστηριότητα κάποιου μυός. Συνήθως, τα άτομα ξεκινούν ένα πρόγραμμα ασκήσεων ή αυξάνουν το επίπεδο των ασκήσεών τους, και αρχίζουν να εμφανίζουν συμπτώματα τενοντίτιδας. Ο τένοντας αδυνατεί να προσαρμοστεί στις νέο επίπεδο δραστηριότητας, και αυτή η κατάχρηση οδηγεί με την σειρά της σε φλεγμονή και τενοντίτιδα.
Τενοντίτιδα εμφανίζεται συνήθως στους τένοντες του δικέφαλου βραχιονίου, των εκτεινόντων και των καμπτήρων του καρπού, των προσαγωγών του ισχίου κτλ.
Στην θεραπευτική αγωγή της τενοντίτιδας περιλαμβάνονται αρκέτα φάρμακα, με εξέχουσα θέση να καταλαμβάνουν τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα τα οποία χαρακτηρίζονται για την διπλή τους δράση, δηλαδή ανακουφίζουν από τον πόνο και ταυτόχρονα βοηθούν στην μείωση της φλεγμονής. Πάντοτε όμως, πριν ξεκινήσουμε οποιοδήποτε από τα πολλά αντιφλεγμονώδη φάρμακα που κυκλοφορούν, πρέπει να συμβουλευτούμε τον προσωπικό μας γιατρό και συγκεκριμένα να ενημερωθούμε για τις ανεπιθύμητες ενέργειες των φαρμάκων αυτών.
Φυσικοθεραπευτική αντιμετώπιση
Σκοπός, είναι η αναλγησία και η εκγύμναση των επηρεαζόμενων μυών, ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του κάθε ανθρώπου. Όλα αυτά θα επιτευχθούν με ηλεκτροθεραπεία, laser, ultrasound και πρόγραμμα ασκήσεων προσαρμοσμένο στον κάθε ασθενή, το οποίο παρέχει σταθεροποίηση της περιοχής, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι πιθανότητες επανεμφάνισης του προβλήματος.
Τενοντίτιδα υπερακανθίου/ Ρήξη του υπερακανθίου τένοντα
Τενοντίτιδα υπερακανθίου με εναπόθεση αλάτων ασβεστίου
Οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις των τενόντων σε συνδιασμό με τη φθορά του χρόνου και την υπερβολική χρήση του μέλους, οδηγούν στην εναπόθεση αλάτων ασβεστίου στον τένοντα του υπερακανθίου στην περιοχή πριν από την πρόσφυση στο μείζων βραχιόνιο όγκωμα, σε ηλικία από 25-30 χρόων.
Φυσικοθεραπεία
Η θεραπεία είναι συνήθως συντηρητική. Γίνεται συνδυασμός φαρμακοθεραπείας με άμεση χορήγηση ισχυρού παυσίπονου και έγχυσης κορτικοειδών και φυσικοθεραπείας. Στόχος της φυσικοθεραπείας είναι η αναλγησία με(tens, laser, υπέρηχος, εγκάρσια μάλαξη, κινησιοθεραπεία κτλ). Στη συνέχεια και αφού επιτευχθεί αναλγησία τότε εφαρμόζουμε πρόγραμμα εκγύμνασης του μέλους ώστε να αποκατασταθεί πλήρως.
Τενοντίτιδα υπερακανθίου χωρίς εναπόθεση αλάτων ασβεστίου
Είναι συχνή σε αθλητές( ρίψει, άρση βαρών κτλ) και σε άτομα που καταπονούν τους μύες του ώμου με το χέρι σε έξω στροφή και απαγωγή-κάμψη πάνω από 90 μοίρες.
Υπάρχει πόνος κατά τις κινήσεις και κυρίως στην απαγωγή 80-120 μοίρες και έξω στροφή με αντίσταση. Μυϊκός σπασμός, έντονη τάση, τοπικός πόνος με την ψηλάφηση και μυϊκή αδυναμία. Ακόμα υπάρχει έντονος πόνος στο άνω μέρος του δελτοειδή που αντανακλάται στο βραχίονα κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Φυσικοθεραπεία
Η θεραπεία είναι συνήθως συντηρητική και σπάνια χειρουργική. Γίνεται συνδυασμός ακινητοποίησης του μέλους και αναλγητικής φυσικοθεραπείας.
Εάν η θεραπεία παραμεληθεί τότε η πάθηση γίνεται χρόνια και η ίαση της γίνεται εξαιρετικά δύσκολη.
Χειρουργική επέμβαση πραγματοποιείται σε πολύ επίμονες καταστάσεις, όπου ο πόνος παραμένει και μπορεί να οφείλεται σε ένα μεγάλο ποσοστό, σε μερική ρήξη του τένοντα.
Ρήξη του υπερακανθίου τένοντα
Ρήξη σημαίνει η διακοπή της ανατομικής συνέχειας του τένοντα. Οι ρήξεις του υπερακανθίου μπορούν να ταξινομηθούν σε οξείες ή χρόνιες ή εκφυλιστικές, όσο αναφορά την αιτία του τραυματισμού και σε μερικές η ολικές ανάλογα με την έκταση της βλάβης. Αυτές που εμφανίζονται πιο συχνά στους αθλητές, είναι οι οξείες και χρόνιες, μερικές και ολικές ρήξεις . Οι ρήξεις μπορεί να συνοδεύονται ακόμα με ή χωρίς εξάρθρημα ή μετατοπισθέν κάταγμα του μείζονος βραχιονίου ογκώματος.
Η επαναλαμβανόμενη τάση στην μυοτενόντια ένωση που ξεπερνάει την αντοχή του ιστού και προκαλεί μικροτραυματισμό και φλεγμονή. Η προοδευτική βλάβη συνεχίζεται αν η επαναλαμβανόμενη τάση ξεπερνάει τον ρυθμό αποκατάστασης των ιστών. Η μυϊκή αδυναμία και η κόπωση καθιστούν τους ιστούς επιρρεπείς σε αυτό το τύπο τραυματισμού.
Ακόμα η πρόσκρουση του μυοτενόντιου πετάλου μεταξύ του μείζονος βραχιονίου ογκώματος (κατάφυση του πετάλου των στροφέων) και του ακρωμίου. Αυτό παρατηρείται όταν κάτι εμποδίζει την ολίσθηση του τένοντα του πετάλου στον ήδη στενό υπακρωμιακό μεσοδιάστημα. Ένας προδιαθετικός παράγοντας για την κατηγορία αυτή είναι το ακρώμιο με σχήμα τύπου ΙΙΙ (αγκιστρωτό).
Συνήθως παρατηρείται πόνος στη σημείο της βλάβης και ανάλογα με την έκταση της βλάβης και περιαρθρικά της άρθρωσης του ώμου. Επώδυνη τροχιά κατά την ανύψωση μπροστά και στα πλάγια πάνω απο το ύψος του κεφαλιού, καθώς και έξω στροφής. Λανθασμένη θέση ώμου και ωμοπλάτης. Συνήθως ο ώμος πέφτει μπροστά με το βραχίονα σε έσω στροφή. Πόνος κατά τον ύπνο και ειδικά όταν ξαπλώνουν πάνω στον προσβεβλημένο ώμο. Σε ολική ρήξη, πλήρης αδυναμία ανύψωσης στο πλάι του χεριού(απαγωγή). Εμφάνιση «τρύπας» στην ωμοπλάτη και περιορισμός της ικανότητας για πραγματοποίηση των χτυπημάτων και κυρίως αυτά στην ευθεία.
Σε πλήρη ρήξη του υπερακάνθιου τένοντα, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι το άκρο μπορεί να διατηρηθεί ακίνητο σε θέση απαγωγής πάνω από 120 μοίρες, αλλα σε μικρότερο ύψος, παρατηρούμαι αιφνίδια πτώση.
Φυσικοθεραπεία
Η θεραπεία σε νεαρά άτομα, είναι συντηρητική με φαρμακοθεραπεία και ακινητοποίηση του μέλους για μικρό χρονικό διάστημα.
Χειρουργική αντιμετώπιση γίνεται μετά από αποτυχία της συντηρητικής θεραπείας και μετά εφαρμόζεται φυσικοθεραπευτική αντιμετώπιση.
Στόχος της φυσικοθεραπείας είναι η αναλγησία, η απόκτηση του πλήρες εύρους κίνησης και η αποκατάσταση της μυϊκής αδυναμιας.
Επικονδυλίτιδα (tennis elbow)
Παρατηρείται συνήθως στους αθλητές του τένις. Οφείλεται κυρίως σε επαναλαμβανόμενες απότομες κινήσεις έκτασης της πηχεοκαρπικής, ιδίως υπό αντίσταση και προκαλούν υπερκόπωση. Οι κινήσεις αυτές προκαλούν έμμεσα μερική ρήξη ή διάταση των ινών του κοινού εκτείνοντα του καρπού και των δακτύλων, στην έκφυση του τένοντα στην παρακονδύλια απόφυση του αγκώνα, με αποτέλεσμα να προκαλείται φλεγμονή.
Η πάθηση αρχίζει συνήθως με ήπια ενοχλήματα πόνου και δυσχέρεια σε ορισμένες κινήσεις κυρίως του χεριού και παρατηρείται τοπικός πόνος με την ψηλάφηση. Οι κινήσεις του αγκώνα συνήθως είναι φυσιολογικές και οι ακτινογραφίες χωρίς κλινικά ευρήματα.
Φυσικοθεραπεία
Η θεραπεία είναι συνήθως συντηρητική και σπάνια χειρουργική. Γίνεται συνδυασμός ακινητοποίησης του μέλους με τοπικές εγχύσεις κορτικοειδών.
Στο οξύ και χρόνια στάδιο εφαρμόζεται αναλγητική φυσικοθεραπεία(tens, laser, υπέρηχος, εγκάρσια μάλαξη, κινησιοθεραπεία και διατάσεις). Η χειρουργική θεραπεία εφαρμόζεται σε περιπτώσεις αποτυχίας της συντηρητικής θεραπείας.
Επιτροχιλίτιδα (golf elbow)
Η πάθηση αυτή οφείλεται στης τενοντίτιδα των καμπτήρων των δακτύλων, οι οποίοι εκφύονται από την παρατροχίλια απόφυση. Η φλεγμονή συνήθως προκαλείται από επαναλαμβανόμενες κινήσεις κάμψης του χεριού, ιδίως από αντίσταση.
Παρατηρείται τοπική ευαισθησία με την πίεση στην παρατροχίλια αποφυση και αδυναμία κάμψης των δακτύλων με αντίσταση.
Φυσικοθεραπεία
Η θεραπεία είναι συνήθως συντηρητική και σπάνια χειρουργική. Γίνεται συνδυασμός φαρμακευτικής και φυσικοθεραπευτικής αγωγής.
Στο οξύ και χρόνια στάδιο εφαρμόζεται αναλγητική φυσικοθεραπεία(tens, laser, υπέρηχος, εγκάρσια μάλαξη, κινησιοθεραπεία και διατάσεις). Η χειρουργική θεραπεία εφαρμόζεται σε περιπτώσεις αποτυχίας της συντηρητικής θεραπείας.
Η πάθηση αυτή παρουσιάζεται συνήθως σε άτομα ηλικίας 30-50 ετών, που κάνουν υπερβολική χρήση του χεριού και η επαναλαμβανόμενη υπό αντίσταση κερκιδική απόκλιση του καρπού με σύγχρονη απαγωγή και έκταση του αντίχειρα, ιδίως γυναίκες σε αναλογία 10:1.
Η στενωτική τενοντοελυτρίτιδα οφείλεται σε πίεση των τενόντων του βραχύ εκτείνοντα και του μακρού απαγωγού του αντίχειρα, αντίστοιχα προς τη στυλοειδή απόφυση της κερκίδας, λόγω πάχυνσης του κοινού τους ελύτρου.
Οι ασθενείς παραπονούνται για πόνο στο κερκιδικό χείλος της πηχεοκαρπικής και τον αντίχειρα. Υπάρχει ευαισθησία στην πίεση της στυλοειδούς αποφυσης της κερκίδας και διόγκωση.
Διαπιστώνεται περιορισμός των κινήσεων, πόνος και αδυναμία κατά τη σύλληψη και συγκράτηση αντικειμένων.
Θεραπεία
Η αρχική αντιμετώπιση περιλαμβάνει αντιφλεγμονώδη φάρμακα και ανάπαυση και αποχή από δραστηριότητες που επιδεινώνουν την κατάσταση. Τα θεραπευτικά φυσικά μέσα για τον έλεγχο του πόνου και του οιδήματος όπως είναι οι υπέρηχοι, η ιοντοφόρεση και η παγοθεραπεία είναι αποτελεσματικά. Ο νάρθηκας για την τενοντοελυτρίτιδα De Quervain περικλείει την καρπομετακάρπια και την μετακαρποφαλαγγική άρθρωση του αντίχειρα και τον καρπό. Ο νάρθηκας εφαρμόζεται στην αρχή συνήθως συνέχεια για τις πρώτες2-3 εβδομάδες και αφαιρείται μόνο για λόγους υγιεινής. Όσο υποχωρούν τα συμπτώματα ελαττώνεται ο χρόνος εφαρμογής του.
Η διάταση των προσβεβλημένων περιοχών χωρίς πόνο πρέπει να ξεκινήσει μαζί με την ανάπαυση (νάρθηκας) και αντιφλεγμονώδη φαρμακευτική αγωγή. Μόλις ελαττωθεί ο πόνος ξεκινά η ενδυνάμωση των λαβών και των μυών του καρπού. Η ενδυνάμωση ξεκινά ισομετρικά προοδεύει στο πλήρες εύρος τροχιάς ενάντια στη βαρύτητα και στη συνέχεια με ελαφρά βάρη στο εύρος τροχιάς χωρίς πόνο. Η πρόοδος στην φόρτιση και στην πλειομετρική εξάσκηση γίνεται εφόσον δεν υπάρχει επιδείνωση των συμπτωμάτων.
Μερικές φορές εφαρμόζεται και τοπική έγχυση κορτικοστεροειδούς για τη μείωση της φλεγμονής. Εάν τα συμπτώματα επιμένουν, συνιστάται η χειρουργική θεραπεία. Με τοπική αναισθησία, στο ύψος του πρώτου ραχιαίου διαμερίσματος, γίνεται διάνοιξη του συνδέσμου. Υπάρχει πιθανότητα μετεγχειρητικού πόνου για λίγες ημέρες, γι’ αυτό χορηγούνται παυσίπονα φάρμακα. Πρόγραμμα ασκήσεων του αντίχειρα και του καρπού εφαρμόζεται από τις πρώτες μετεγχειρητικές ημέρες. Η υποτροπή είναι σπάνια μετά τη χειρουργική θεραπεία.