Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι μια χρόνια αυτοάνοση πάθηση. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η προσβολή των περιφερικών αρθρώσεων. Προσβάλλονται συνήθως οι αρθρώσεις των χεριών και των ποδιών με συμμετρικό τρόπο. Είναι μια χρόνια πολυσυστηματική νόσος αγνώστου αιτιολογίας(κληρονομική πάθηση) που χαρακτηρίζεται από φλεγμονή διάφορων αρθρώσεων του σώματος. Σε πολλούς ασθενείς με Ρευματοειδή Αρθρίτιδα, η φλεγμονή προκαλεί τελικά καταστροφή και παραμόρφωση των οστών της άρθρωσης και των περιφερικών μαλακών ιστών.
Ωστόσο, υπάρχουν ευχάριστες εξελίξεις. Χάρη στη σημαντική πρόοδο των τελευταίων ετών, η ρευματοειδής αρθρίτιδα μπορεί πλέον να τεθεί υπό έλεγχο και τα συμπτώματά της ανακουφίζονται. Τα περισσότερα άτομα με αυτή τη νόσο μπορούν να είναι δραστήρια και να ζουν φυσιολογικά. Το μόνο που χρειάζεται είναι μία κατάλληλη θεραπευτική αγωγή από τον ρευματολόγο σας, με τη δική σας ενεργή συμμετοχή.
Η πάθηση πλήττει περίπου το 1% του πληθυσμού. Εκδηλώνεται συνήθως σε νεαρή ή μέση ηλικία (30 έως 50 ετών). Για άγνωστους λόγους, οι γυναίκες έχουν 2 – 3 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να εκδηλώσουν την πάθηση απ’ ότι οι άνδρες.
Προκαλείται πόνος και πρήξιμο που είναι τα χαρακτηριστικά μιας φλεγμονής, η οποία σταδιακά πιθανόν να οδηγήσει στην καταστροφή της άρθρωσης, προκαλώντας λειτουργικά και αισθητικά προβλήματα. Ο οργανισμός, επιτίθεται με το ανοσολογικό του σύστημα, εναντίον των αρθρώσεων του για άγνωστο λόγο.
Τα πρώτα σημάδια της πάθησης είναι η δυσκαμψία, η ευαισθησία και ο πόνος στα χέρια και/ή στα πόδια. Μία ή περισσότερες αρθρώσεις διογκώνονται και παρουσιάζουν φλεγμονή. Μερικές φορές, η φλεγμονή αρχίζει σε μία μεγάλη άρθρωση, όπως είναι το γόνατο, ο ώμος ή ο αστράγαλος. Σταδιακά ο αρθρικός υμένας, ο χόνδρος, τα οστά και οι σύνδεσμοι που αποτελούν την άρθρωση φθείρονται προκαλώντας παραμόρφωση της άρθρωσης, με κίνδυνο την εγκατάσταση μόνιμης αναπηρίας.
Οι πιο συχνές μη αρθριτικές εκδηλώσεις της ασθένειας περιλαμβάνουν:
- Κούραση και αδυναμία
- Πυρετό χαμηλού βαθμού
- Πλευρίτιδα
- Περικαρδίτιδα
- Φλεγμονή στα μάτια (σκληρίτιδα, επισκληρίτιδα)
- Διόγκωση λεμφαδένων
- Νευροπάθειες
- Αγγειίτιδα με έλκη στα πόδια
- Σύνδρομο Sjogren (ατροφικές αλλοιώσεις των δακρυγόνων και σιαλογόνων αδένων με ξηρότητα στα μάτια και στο στόμα που συνοδεύεται από ρευματοειδή αρθρίτιδα)
- Σύνδρομο Felty (σπληνομεγαλία, λευκοπενία και ρευματοειδής αρθρίτιδα)
Η ασθένεια μπορεί να πάρει διάφορες μορφές. Σε μερικούς ασθενείς είναι δυνατόν να υποχωρήσει από μόνη της. Στο 75% των ασθενών η θεραπεία είναι αποτελεσματική με ανακούφιση από τα συμπτώματα. Το 10% των ασθενών καταλήγει με μια χρόνια μορφή αναπηρίας.
Θεραπεία
Η θεραπεία έχει σαν στόχο την καταπολέμηση της φλεγμονής, την ανακούφιση του ασθενούς από τον πόνο, τη διατήρηση της κινητικότητας και λειτουργικότητας των αρθρώσεων και την αποφυγή των παραμορφώσεων τους.
- Τα μη στεροειδή αντι-φλεγμονώδη φάρμακα (Μειώνουν το οίδημα των προσβεβλημένων αρθρώσεων και ανακουφίζουν τον πόνο).
- Τα φάρμακα αργής δράσης. (Τα φάρμακα αυτά πρέπει να δίνονται κάτω από στενή ιατρική επίβλεψη).
- Τα κορτικοειδή (Τα κορτικοειδή έχουν τη δυνατότητα να μειώσουν ουσιαστικά τη φλεγμονή στον οργανισμό. Είναι αποτελεσματικά μετά την αρχική χορήγησή τους για μικρά χρονικά διαστήματα. Με τη πάροδο του χρόνου η αποτελεσματικότητά τους μειώνεται. Παράλληλα τα κορτικοειδή έχουν πολλές ανεπιθύμητες δράσεις, ιδιαίτερα κατά τη μακροχρόνια χρήση τους).
Παράλληλα με την φαρμακευτική αγωγή που θα λαμβάνει ο ασθενής, μετά απο εντολή του γιατρού του, πολύ αποτελεσματική στη μείωση των συμπτωμάτων είναι και η φυσικοθεραπεία.
Η φυσικοθεραπεία με τα μέσα που διαθέτει(ηλεκτροθεραπεία, υπέρηχους, διαθερμίες, laser κτλ,) μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην ανάρρωση του ασθενούς. Αφού επιτευχθεί αυτό, τότε με ένα πρόγραμμα ήπιων ασκήσεων προσαρμοσμένο στον κάθε ασθενή, μπορεί να επιτευχθεί σταθεροποίηση της πάθησης και ένταξη του ασθενούς στις καθημερινές του δραστηριότητες.